ငရဲၾကီး ရွစ္ထပ္ အေၾကာင္း (သို.) ငရဲ၏ဒုကၡဆင္းရဲမ်ားႏွင့္္လြတ္ေၿမာက္ဖို.အခ်ိန္

ငရဲဆိုသည္မွာ.... ႏွင့္ ငရဲ၏ ဒုကၡဆင္းရဲမ်ားဟူသည္...
အပါယ္ဟူသည္ ပါဠိလို အပါယ (ခ်မ္းသာမႈ အေပါင္းမွ ကင္းဆိတ္ျခင္း) မွ ဆင္းသက္လာသည္။ အပါယ္ ေလးဘုံဆိုသည့္ ငရဲ၊ တိရစၧာန္၊ ၿပိတၱာ၊ အသူရကာယ္ ဟူ၍႐ွိေလသည္။

ငရဲ အမ်ိဳးအစား (၈) မ်ိဳး ႐ွိေလသည္။



၁) သိဥၥိဳး ငရဲ၊
၂) ကာဠသုတ္ ငရဲ၊
၃) သံဃာတာ ငရဲ၊
၄) ေရာ႐ု၀ ငရဲ၊
၅) မဟာေရာ႐ု၀ ငရဲ၊
၆) တာပန ငရဲ၊
၇) မဟာ တာပန ငရဲ၊
၈) အဝီစိ ငရဲ စသည္ျဖင့္ ငရဲႀကီး ရွစ္ထပ္ ရွိသည္၊

၁) သိဥၥိဳးငရဲ = ထပ္တလဲလဲ မလြတ္ေျမာက္ပဲ ခံစားရေသာငရဲ ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။

ငရဲထိန္းမ်ားက အလွ်ံတေျပာင္ေျပာင္ တ၀င္း၀င္း ေတာက္ေနေသာ ငရဲလက္နက္မ်ားျဖင့္ ထိုး ခုတ္ ႐ိုက္ႏွက္၍ ေသေအာင္ ျပဳလုပ္ၾကသည္။ ငရဲခံၾကသူမ်ားမွာ ထိုသို႔ လက္နက္မ်ားျဖင့္ ထိုးခုတ္႐ိုက္ႏွက္၍ ေသေသာ္လည္း တစ္ဖန္ျပန္ထပ္႐ွင္သန္ကာ အရင္အတိုင္း ထပ္ကာထပ္ကာ ဆိုင္ရာငရဲဒုကၡတို႔ကို ငရဲသက္တမ္း မကုန္မခ်င္း ျပန္ခံစားေနရသည္။
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ ထိုဘုံဘ၀၏ အႏွစ္ငါးရာ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္သက္တမ္းသည္ လူတို႔၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္ကိုးသန္း ျဖစ္ေလသည္။
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ မဟာပထ၀ီေျမထု၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ကြာေ၀း၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။

၂) ကာဠသုတ္ငရဲ = မည္းနက္ေသာ ႀကိဳးငရဲ ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။
ငရဲထိန္းမ်ားက လက္နက္မ်ိဳးစုံျဖင့္ လိုက္၍ ခုတ္၊ ထစ္၊ ထိုး၊ ႐ုိက္၊ ႏွက္ၾကေသာ္ ငရဲသားမ်ားမွာ ေၾကာက္အားလန္႔အားျဖင့္ ေျပးလႊားရကာ အေမာဆို႔၍ လဲက်ေသာအခါ လက္သမားဆရာမ်ားက သစ္သားမ်ားကို မည္းနက္ေသာ သစ္မွ်ဥ္းႀကိဳးျဖင့္ တိုင္းတာ ကာ လိုသလို ျဖတ္ၾကသကဲ့သို႔ ငရဲသားမ်ား အေမာဆို႔ကာ လဲက်ေသာအခါ ငရဲထိန္းမ်ားက မည္းနက္ေသာ ႀကိဳးျဖင့္ လုိသလို ပုံစံမ်ိဳးတိုင္းတာကာ လႊ ငမန္းတို႔ျဖင့္ ျဖတ္ၾက ပိုင္းၾကလုပ္ျခင္းကို ခံၾကရသည္။ ထိုသို႔ လက္နက္မ်ားျဖင့္ ပိုင္းျဖတ္၍ ေသေသာ္လည္း တစ္ဖန္ျပန္ထပ္႐ွင္သန္ကာ အရင္အတိုင္း ထပ္ကာထပ္ကာ ဆိုင္ရာငရဲဒုကၡတို႔ကို ငရဲသက္တမ္း မကုန္မခ်င္း ျပန္ခံစားေနရသည္။
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ ထိုဘုံဘ၀၏ အႏွစ္တစ္ေထာင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္သက္တမ္းသည္ လူတို႔၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္သုံးကုေ႗ေျခာက္သန္း ျဖစ္ေလသည္။
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ သိဥၥိဳးငရဲ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ပထ၀ီေျမထုအကြာတြင္ တည္႐ွိ၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။

၃) သံဃာတာငရဲ = သံေတာင္ႀကိတ္ ငရဲ ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။
ငရဲမီးလွ်ံ တစ္ဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ေနေသာ ကိုးယူဇနာမွ် က်ယ္၀န္းသည့္ ဒယ္အိုးႀကီးမ်ားထဲသို႔ ငရဲသားမ်ားထည့္ကာ ငရဲထိန္းမ်ားက ေတာင္ေလာက္ႀကီးမားေသာ သံႀကိတ္တုံးႀကီးမ်ားႏွင့္ ဖိ၍ လွိမ့္သတ္ၾကသည္။ ငရဲသားမ်ားမွာ အလူးအလိမ့္ကို ခံၾကရသည္။ ထိုသို႔ ဖိ၍ ပိ၍ ေသရေသာ္လည္း တစ္ဖန္ျပန္ ထပ္႐ွင္သန္ကာ အရင္အတိုင္း ထပ္ကာထပ္ကာ ဆိုင္ရာငရဲဒုကၡတို႔ကို ငရဲသက္တမ္း မကုန္မခ်င္း ျပန္ခံစားေနရသည္။
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ ထိုဘုံဘ၀၏ အႏွစ္ႏွစ္ေထာင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္သက္တမ္းသည္ လူတို႔၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္တစ္ဆယ့္ေလးကုေ႗ ေလးသန္း ျဖစ္ေလသည္။
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ ကာဠသုတ္ငရဲ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ပထ၀ီေျမထုအကြာတြင္ တည္႐ွိ၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။

၄) ေရာ႐ု၀ ငရဲ = ငရဲမီးလွ်ံမ်ား ႏွိပ္စက္၍ ငရဲသူ ငရဲသားမ်ား ေအာ္ဟစ္ ငိုယိုျမည္တမ္းျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။
ငရဲတစ္ခုလုံး႐ွိ ငရဲမီးလွ်ံမ်ားမွာ ငရဲသားတို႔၏ မ်က္စိေပါက္၊ နားေပါက္၊ ႏွာေခါင္းေပါက္၊ ပါးစပ္ေပါက္ တို႔ကို အတင္းဒရၾကမ္း ၀င္ေရာက္ ေလာင္ၿမိဳက္ျခင္းေၾကာင့္ ငရဲသားမ်ား က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုၾကေသာ ငရဲဆင္းရဲကို ခံစားၾကရေပသည္။ ထိုသို႔ မီးလွ်ံမ်ားေၾကာင့္ ေလာင္ကၽြမ္း၍ ေသေသာ္လည္း တစ္ဖန္ျပန္ ထပ္႐ွင္သန္ကာ အရင္အတိုင္း ထပ္ကာထပ္ကာ ဆိုင္ရာငရဲဒုကၡတို႔ကို ငရဲသက္တမ္း မကုန္မခ်င္း ျပန္ခံစားေနရသည္။
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ ထိုဘုံဘ၀၏ အႏွစ္ေလးေထာင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္သက္တမ္းသည္ လူတို႔၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္ ငါးဆယ့္ခုႏွစ္ကုေ႗ေျခာက္သန္း ျဖစ္ေလသည္။
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ သံဃာတာငရဲ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ကြာေ၀း၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္

၅) မဟာေရာ႐ု၀ ငရဲ = ငရဲမီးလွ်ံမွ မီးခိုးမ်ား ႏွိပ္စက္၍ ငရဲသူ ငရဲသားတို႔ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။
ငရဲျပည္တစ္ခုလုံး မိႈင္းမိႈင္းရယ္ညိဳလို႔ ပိတ္ဖုန္းသြားမည့္အလား ေအာက္ေမ႔ရေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားလွေပ၏။ မီးခိုးေငြ႔မ်ားသည္ ငရဲသူ ငရဲသားမ်ား၏ ဒြါရ (အေပါက္) မ်ားသုိ႔ ၀င္ေစလ်က္ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုျခင္း ခံစားရေလသည္။
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ ထိုဘုံဘ၀၏ အႏွစ္႐ွစ္ေထာင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္သက္တမ္းသည္ လူတို႔၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္ ႏွစ္ရာသုံးဆယ့္ကုေ႗ေလးသန္း ျဖစ္ေလသည္။
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ ေရာ႐ု၀ငရဲ၊ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ကြာေ၀း၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။

၆) တာပနငရဲ = အပူေလာင္ျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။
အလွ်ံတစ္ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေနသည့္ အုန္းပင္လုံးမွ်႐ွိသည့္ သံတံက်ဥ္ (တံစို႔) ဟု ဆိုရေသာအေပၚ၌ ငရဲသူ ငရဲသားမ်ားကို အတင္းအက်ပ္ ထိုင္ခိုင္း၍ တစ္ကိုယ္လုံး မီးက်ီမီးခဲကဲ့သို႔ ရဲရဲေတာက္ေအာင္ မီးကင္ျခင္းျဖင့္ ခံစားၾကရေပသည္။ ထိုသို႔ အသားမ်ား မီးေလာင္ကၽြမ္း၍ ေသေသာ္လည္း တစ္ဖန္ျပန္ ထပ္႐ွင္သန္ကာ အရင္အတိုင္း ထပ္ကာထပ္ကာ ဆိုင္ရာငရဲဒုကၡတို႔ကို ငရဲသက္တမ္း မကုန္မခ်င္း ျပန္ခံစားေနရသည္။
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ ထိုဘုံဘ၀၏ အႏွစ္တစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္သက္တမ္းသည္ လူတို႔၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္ကိုးရာႏွစ္ဆယ့္ကုေ႗ ေျခာက္သန္း ျဖစ္ေလသည္။
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ မဟာေရာ႐ု ငရဲ၊ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ကြာေ၀း၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။

၇) မဟာ တာပနငရဲ = သာလြန္၍ ပူေလာင္ျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။
ငရဲမီးမ်ား အလွ်ံတစ္ေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္ေနသည့္ သံေတာင္ႀကီးအေပၚမွ ငရဲထိန္းမ်ား၏ အစြမ္းသတၱိေၾကာင့္ မတက္ခ်င္ေသာ္လည္း အတင္းတက္ခိုင္း၊ အပူေလာင္ခံၿပီး ငရဲသူ ငရဲသားမ်ား တက္ၾကရေပသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ အေပၚေရာက္သည့္အခါ ေအာက္ေျခသို႔ ျပန္တြန္းခ်ျခင္း ခံၾကရေပသည္။ ဤသို႔ျဖင့္အႀကိမ္ႀကိမ္ မဆုံးႏိုင္ပဲ ခံစားၾကရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ အကုသိုလ္ကံ မကုန္မခ်င္း အႏၱရကပ္ တစ္၀က္အတိျဖစ္၏။ ထိုမွ်အထိ ၾကာ႐ွည္စြာ ခံၾကရေပသည္။
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ တာပနငရဲ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ကြာေ၀းေသာ ေျမထုအရပ္၌တည္႐ွိ၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။

၈) အဝီစိငရဲ = ငရဲသူ၊ ငရဲသား၊ ငရဲမီးလွ်ံ၊ ဆင္းရဲဒုကၡ (၃) မ်ိဳးလုံး လစ္လပ္မႈမ႐ွိ (အၾကားမ႐ွိ) တရစပ္ ခံစားရျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။
ငရဲသူ ငရဲသားမ်ားသည္ အိုးခြက္ထဲမွ ထန္းေစ့၊ မုံ႔ညင္းေစ့၊ စပါးေစ့မ်ားကဲ့သို႔ တင္းၾကမ္းျပည့္ကာ အၾကားအၾကားျခားျခင္း မ႐ွိသကဲ့သို႔ ငရဲသူ ငရဲသားမ်ား၏ ဆင္းရဲဒုကၡ တစ္ေပါင္းတစ္ခုတည္း ေနရာအႏွံ႔အျပား ခံစားၾကရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ အကုသိုလ္ မကုန္မခ်င္း အႏၱရကပ္ တစ္ကပ္တိတိျဖစ္၏။ အႏၱရကပ္ တစ္ကပ္ဆိုသည္မွာ ဆုပ္ကပ္ႏွင့္ တက္ကပ္တစ္စုံကို ဆိုလိုေပသည္။ ဆုတ္ကပ္ဆိုသည္မွာ အႏွစ္တစ္ရာၾကာတိုင္း ၾကာတုိင္း တစ္ႏွစ္ဆုတ္သည့္နည္းျဖင့္ ဆယ္ႏွစ္သက္တမ္းသို႔ ဆုတ္ယုတ္က်ေရာက္လာျခင္းကာလကို ဆုတ္ကပ္တစ္ကပ္ ျဖစ္ေပသည္။ တက္ကပ္ဆိုသည္မွာ ဆယ္ႏွစ္သက္တမ္းမွစ၍ အသေခ်ၤရ တန္းသို႔ ျပန္ဆက္လာျခင္းကာလကို တက္ကပ္တစ္ကပ္ ျဖစ္ေပသည္။ ၎ဆုတ္ကပ္ တက္ကပ္ ႏွစ္ကပ္ေပါင္းကို အႏၱရကပ္ တစ္ကပ္ဟုေခၚသည္။
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္းမွာ မဟာ တာပန ငရဲ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ကြာေ၀း၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းအက်ယ္အ၀န္း႐ွိေလသည္။

ငရဲငယ္ (၈) ဌာန ဆိုသည္မွာ
၁။ မီးပူငရဲ
၂။ သံပူငရဲ
၃။ ျပာပူငရဲ
၄။ ေရပူငရဲ
၅။ ေၾကးနီအိုးငရဲ
၆။ ဘင္ပုတ္ငရဲ
၇။ လက္ပံေတာငရဲ
၈။ ႀကိမ္ပိုက္ငရဲ တို႔ျဖစ္သည္။
(ေလာကပညတၱိက်မ္း၌ မိန္ဆိုထားပါသည္။)